نقش پشتیبانی خانواده در میزان خود مراقبتی بیماران دیابتی تیپ دو

مقدمه: خود مراقبتی روشی مداوم و فعال برای کنترل عوارض بیماری دیابت می باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین نقش پشتیبانی خانواده در تسهیل خود مراقبتی بود. مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر در مرکز بهداشت شماره 2 شهرستان مشهد با روش خوشه ای مبتنی بر هدف با حجم نمونه 950 نفر در دو گروه انجام شد. ابزار پژوهش، پرسش نامه ی پژوهشگر ساخته با روایی و پایایی (85/0=r) حاوی داده های آمارنگاری، داده های بیماری، بخش خودمراقبتی و خودکارآمدی درک شده بود. معیار ورود ابتلا به دیابت تیپ دو کمینه برای یک سال، پشتیبانی خانوادگی متغیر مستقل، خود مراقبتی وابسته، عوامل آمارنگاری نیز متغیر زمینه ای بودند. داده ها توسط نرم افزارspss نسخه ی 16، آنالیز شد و از آزمون تی، مجذور کای و رگرسیون لجستیک برای تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: از 1340 نفر 5/33% کنترل نامنظم داشتند. همسران بهترین مشوق (5/51%) بودند. افراد متاهل (076/0p=) با بعد کوچک خانوار (042/0p=) (042/0p=) و تحصیلات بالاتر (001/0p=) مراقبت بهتری داشتند. در بین انواع خود مراقبتی، مراقبت های درمانی رتبه اول، کنترل تغذیه رتبه دوم و مراقبت پا از همه کمتر بود. خود مراقبتی در مردان (002/0p=) و مناطق شهری بالاتر بود (001/0p=). پشتیبانی خانوادگی بالاتر، خود مراقبتی بهتر و در نتیجه کاهش وزن (066/0p=)، کاهش قند خون (075/0p=) و hba1c طبیعی (056/0p=) بالاتری داشتند. نتیجه گیری: خودمراقبتی بالاتر در افراد متاهل، خانواده های کم جمعیت، مردان، شهرنشینان، تحصیلات بالاتر و مدت زمان طولانی تر از تشخیص بیماری دیده شد. خودمراقبتی دارویی بیشترین و میزان مراقبت از پا کمترین مقدار را به دست آوردند.